Is er yoga na een nieuwe knie…?

Wie mij op facebook of in de les gevolgd heeft, weet het misschien al: ik heb een ‘nieuwe knie’. Sinds eind januari. En de knie doet het goed: hij wandelt, hij loopt trappen, en hij geeft zelfs weer yoga-les  Alleen de kleermakerszit, dat is nog even aanpassen. En knielende houdingen kosten ook nog wel wat moeite…

Dat geeft me de kans om mijn eigen visie in praktijk te brengen: yoga gaat niet over flexibel en zo ver mogelijk, maar om het nieuwsgierig en aandachtig verkennen van je eigen bewegingsvrijheid. En zo contact te maken met hoe het hier en nu is, in plaats van hoe je het zou willen hebben…

Netflix

Nou.. dat heb ik geweten!
In het begin hoefde ik helemaal geen yoga. Als een heuse couch-potatoe zat ik – volledig legitiem – hele dagen netflix te kijken. Tussendoor liep ik rondjes achter de rollator en omdat dat elke dag een beetje beter ging, voelde ik mij een hele piet.

frustratie
Maar nu ik weer lesgeef, en ook yoga voor mezelf beoefen, kom ik mezelf regelmatig tegen. Want natuurlijk wil ik alles kunnen wat ik kon, en doen zoals ik het deed. En dat gaat natuurlijk niet…. Het is anders dan het was. Ik kan steeds beter lopen, maar op dit moment kan ik nog niet onbezorgd knielen, niet onbezorgd zitten met gebogen benen – er is een andere, beperktere bewegingsruimte, die ik nog moet leren kennen.

En het is niet altijd makkelijk dat te accepteren. Want dan doe ik knielende houdingen op een kussentje, heus wel met mijn aandacht hoor – maar wél te lang. Een spontane blaar op mijn litteken. Te veel!
De volgende keer schiet ik door naar de andere kant – en vermijd ik het knielen totaal. Tot mijn frustratie. Ik kom het allemaal tegen: het balen van mezelf. Onverschillig negeren. Verbeten tóch proberen. Verdriet als het niet lukt. Blijdschap als ik weer wat nieuws kan.

Ruimte
Wat ik in deze fase begin te leren, is hoe ik al die emoties kan toe-laten. Toelaten dat ik verdrietig en onzeker ben. Dat ik het vooruitzicht fijn vind dat ik straks weer echt kan wandelen – maar dat ik ook rouw voel om de bewegingsruimte die ik verlies. Dat het hartstikke onzeker is soms, omdat ik nog niet weten kan hoe het  verder gaat, hoe het verder gaat helen, wat het gaat betekenen als ik mijn 2e knie laat opereren.

Als het me lukt om toe te laten, en ik accepteer wat er hier en nu is – dan ontstaat er ruimte En pas dan kan ik voorzichtig gaan verkennen welke mogelijkheden er wél zijn.
Ik ben dankbaar dat yoga me helpt om hier bewust van te worden.  Die bewustwording is er niet elke dag, en niet op elk moment – maar gelukkig vaak genoeg.