Stijve spieren en de kunst van het loslaten...

Sommige mensen denken dat yogadocenten de verlichting nabij zijn, of toch tenminste zeer gedisciplineerd leven en in elk geval geen last hebben van stress. Nou…. ;)

stress

Tijdens het schrijven van mijn scriptie het afgelopen half jaar was de stress soms hoog. Ik was zeer gedisciplineerd bezig al zeg ik het zelf – vooral achter de computer…. maar zelf eens lekker rekken en strekken? Alleen als ik les gaf of die aan het voorbereiden was.
Na de scriptie volgde de onvermijdelijke dip. Yoga heeft mijn hart maar het leek alsof ik er even helemaal niets meer mee te maken wilde hebben… ik had even meer met Netflix dan met asana ;)

Stijf!

Het gevolg laat zich raden: nu ik de beoefening weer oppak merk ik dat ik stijf ben op plekken die ooit soepel waren, pijntjes heb waar het altijd zacht was, moeite heb met oefeningen die ik makkelijk vond. Het plaatst me terug in de positie van beginner…  wat eigenlijk wel heel interessant en leerzaam is. Ik mag onderzoeken hoe het is als mijn lijf niet doet wat ik gewend was. Hoe mijn gedachten daarop reageren. Hoe ga ik om met mezelf?

Compassie...

Vanmorgen deed ik een paar rek- en strekoefeningen en toen ik wilde gaan zitten voor een korte meditatie, merkte ik hoe strak mijn liezen zaten. Mijn eerste reactie was: Oooh! daar moet ik aan werken, mijn liezen strekken – en ik zag mezelf al in gedachten stevig aan het werk – ik zal ze léren, die stramme spieren, oprekken die hap!
Ik voelde hoe de spieren zich als reactie op mijn denkbeeldige regime, nog wat strakker stelden. Gewapend voor het tegenoffensief. Mijn kaken klemden zich op elkaar. Mijn liezen nog strakker, mijn houding geforceerd.
Na al die jaren van studeren en oefenen….

Ho… stop.

aandacht

Toen veranderde er iets. Kan het ook anders, vroeg ik me af? Mijn aandacht daalde af. Hoe zit ik? Kan ik me laten dragen? Waar houd ik de spanning vast? Kan ik accepteren dat het strak is vandaag?
Mijn geest ontspande zich wat, mijn aandacht werd liefdevoller. Ik ademde in… uit. Geleidelijk ontstond er acceptatie en liet ik het idee los dat het moest worden zoals vroeger.

en geleidelijk aan… lieten mijn spieren ietsje los. Gaven me de ruimte om iets ontspannener te zitten.

‘practice what you preach’….
maar o wat is het soms verleidelijk om in je eigen valkuil te stappen!