zitten in de yogales

een blog over goed zorgen voor jezelf

Vrije dag: beetje uitslapen, uitgebreid ontbijten, krantje erbij. En na een lekkere frisse douche besluit ik dat dit een mooi moment is om yoga te doen. Ik rol mijn mat uit, kom staan, en sluit mijn ogen. Ik laat de bewegingen ontstaan vanuit het gevoel in mijn lichaam: waar heb ik op dit moment behoefte aan?

Bijzonder vind ik dat. Als ik tijd neem voor mezelf, en me afstem op de behoefte van mijn lichaam in het moment, dan ontstaan de bewegingen vanzelf.
Het helpt natuurlijk dat ik de houdingen ken, en al zo lang yoga beoefen. Maar tegelijkertijd is het altijd weer wonderlijk dat mijn lijf zo wijs is, dat het 'weet' wat er gestrekt wil worden, wat meer ontspanning nodig heeft. Het voelt als een trage dans, terwijl ik beweeg van houding naar houding.

Ik blijf wel 10 minuten in een vooroverbuiging

Wat is er veel te onderzoeken, veel te ervaren! Als je je volle aandacht naar binnen richt, gaat er soms een wereld aan sensaties open. Niet altijd. Vandaag wel. Ik verwonder me en observeer.

Daarna kiest mijn lichaam voor de krijgers. Mijn benen in een spreidstand, één voet uitgedraaid. Ik spreid mijn armen, en buig mijn voorste been. Richt mijn blik op een punt in de verte. Ik voel de kracht van de houding. De krijger in mezelf.

Ik weet dan nog niet welke strijd ik over enkele minuten in mezelf ga tegenkomen...

Na een pauze ga ik door naar de andere kant. Die is lastig voor mij. Mijn knie is wiebelig omdat er geen kraakbeen meer zit door arthrose. De houding doet pijn.

Mijn been begint te trillen, mijn adem wordt onrustiger.

Ik blijf in de houding, richt mijn blik en observeer mezelf.
Ik kom uit de houding, sluit mijn ogen.
Ik voel dat ik wil gaan zitten.

Zitten?!? In een yogaserie ga je toch niet zitten?!?

Zitten is lui.
Zitten is het nieuwe roken.
Kom op zeg, houd eens even vol. Je kunt toch wel een paar minuten staan?
Je bent altijd al de dikste in de les, moet je ook nog de lui-ste zijn?
ik voel me dik, onhandig, dom en lui...

Weg is de verwondering.

Welkom innerlijke criticus!
Welkom innerlijke strijd.
Welkom vechten tegen mezelf.

Ik observeer het. En realiseer me: dit is wat er zo váák gebeurt!
Ik sta mezelf te vaak niet toe om te gaan zitten in de yogales.
Ik wil meedoen en ik wil erbij horen.
Ik wil niet slap en lui zijn.
Ik wil niet dat anderen dat denken.
Maar vooral:

ik wil dat niet denken van mezelf.

ik wil niet toegeven dat ik een beperking heb.

In de hatha yoga neem je tussen 2 houdingen meestal een moment van rust.

Om te voelen wat er veranderd is.
Waar te nemen wat het verschil is tussen links en rechts.
Waar stroomt het, waar zit nog spanning.
Wat heeft de oefening met je gedaan? 

Tijd ook, om de oefening door te laten werken en te observeren: niet alleen het lichaam, maar ook de gedachten en emoties.

Staan geeft mij op dit moment geen rust.

Staan is vaak: volhouden, doorzetten, grenzen overschrijden.
Vechten tegen pijn in mijn knie.
En vervolgens: vechten tegen het vechten.
Volhouden.

Hoezo observeren? Welke innerlijke rust?
Ik vraag aan mezelf:

Hoe zou het zijn als je wél ging zitten?

Als je in de yogales een stoel naast je zet?
Zou je durven gaan zitten...?

ik heb makkelijk praten...

Als docent met een visie en een missie heb ik het makkelijk!

Als ik lesgeef, vertel ik soms ook wat er lastig is voor mij.
En pak ik een hulpmiddel om jou te laten zien dat het mag, en hoe je dat doet: goed voor jezelf zorgen in de yogales, en je grenzen respecteren.

Geheimpje: Oók  als het niet nodig is,
pak ik weleens een stoel :)

Want daarmee maak ik het voor jou makkelijker om hetzelfde te doen, als jij dat nodig hebt.
Omdat je niet de enige bent.
Omdat ik wéét hoe lastig ik het zelf soms vind, dat ik de enige ben die iets niet kan.

Mijn beperking is dan mijn kracht.

Maar Ik ben ook wel eens deelnemer. 
Tussen de anderen op de mat in de zaal, ben ik niet altijd zo stoer dat ik durf te gaan zitten.
Blijf ik langer dan ik wil in het gevecht hangen, omdat ik niet onder wil doen voor de anderen.

Ik realiseer me: zitten voelt slap, terwijl het juist stoer is.

En ik neem me opnieuw voor om de volgende keer nóg beter voor mezelf te gaan zorgen.
Ook als ik niet de docent, maar de cursist ben....

En jij? Durf jij te zorgen voor jezelf in de les?

Pak jij er een hulpmiddel bij als je weet dat dat nodig is?
Voel je je veilig genoeg om 'anders' te mogen zijn in een yogales als dat nodig is?
Wat zou een yogadocent moeten doen of laten, om jou daartoe uit te nodigen?

laat het hieronder weten in de comments!